Friday, December 18, 2009

కాల్చండి కాని ఆలోచించండి!

రింగు రింగులుగా పొగలు వదులుతున్న మావారిని చూసి ఈయనతో ఎలా మానిపించాలి ఈ అలవాటు అని ఆలోచిస్తున్నానే కాని.....ఆ పొగ ఎన్ని సుడులు తిరుగుతున్నాయో అంతకు పదింతలు మనసున సుడిగుండాలై, మెదడులో రింగులై ఆలోచనలు నన్ను తిప్పేస్తున్నాయి!
అప్పుడొచ్చింది నాకు ఒక బ్రహ్మండమైన సూపర్ డూపర్ ఆలోచన, వచ్చిందే తడవు మార్కెట్ కి వెళ్ళి వెతికి వెతికి ఆఖరికి కొనుక్కొనివచ్చాను.తీసుకొని అయితే వచ్చాను కాని ఈ ప్రయత్నం ఎంతవరకు ఫలిస్తుందో కదా అన్న సంశయం మాత్రం నన్ను వీడలేదు,అయినా ప్రయత్నించి చూద్దాం అని నిర్ణయించుకుని సెంటిమెంట్ తో కొడదాం అనుకుని "ప్రేమనగర్" సినిమాలో వాణీశ్రీగారిని తలచుకుని ఆ మహానటి లెవెల్ లో మనం డైలాగులు చెప్పి నటించలేము (ఏ సీన్ అని ఆలోచించి బుర్ర చించుకోకండి...అదే తలకి గాయమై రక్తం వస్తుంటే అది గ్లాసులో పట్టి త్రాగమని హీరో గారికి ఇచ్చే సీన్ అన్నమాట) కాని రాసి పడేద్దాం ఈయనగారు చదువుకుని నాగేశ్వరావుగారిలా ఫీల్ అయిపోతారు అనుకున్నాను....అంత సీన్ లేదు అనుకుంటున్నారా? ప్చ్! ఏంచేయను చెప్పండి??
ఇంతకు ఏం చేసానో మీకు తెలియదుకదా....ఒక అందమైన అమ్మాయి బొమ్మ దాని హృదయం నుండి జ్యోతి వెలుగుతూ సంగీతం వినిపించే లైటర్ ని మావారికి పుట్టినరోజు కానుకగా ఇచ్చాను. అది ఒక్కటీ ఇచ్చి వుంటే బాగుండేది అప్పుడు నాపై వాణీశ్రీగారు పూనారు కదా! నటనరాక రచించాను నేను తెల్ల కాగితముపై ఈ తవిక(నా దృష్టిలో కవిత).......
"మీరు సిగరెట్లు ఎన్నైనా కాల్చండి!
ఈ లైటర్ ని ఉపయోగించండి!
కాల్చిన ప్రతిసారి ఆలోచించండి!
నా హృదయం రగులుతుందని గమనించండి!
మీ పుట్టినరోజున నా ఈకానుకను స్వీకరించండి!"
ఇంత చక్కగా వ్రాసి కవితా ప్రియులైన మావారికి లైటర్ తో పాటు కాగితాన్ని కూడా అందించాను. కవిత చదివి చలించిన(అలా అనుకుంటే నాకు అదో తృప్తి లెండి)మావారు లైటర్ వెలిగిస్తే అందులో నుండి గాలి తప్ప జ్యోతి రాదుగా ఎందుకంటారా! అందులో గ్యాస్ లేదుగా ఆ వస్తువు ఇంపోర్టెడ్ దిగా......ఇది పదేళ్ళ క్రితం నాటి సంగతి! అప్పటి నుండి మావారు ఇప్పటికి వెయ్యిన్నొక్కసారి సిగరెట్టు మానేయడం జరిగింది.దానికి పదింతలు నా తవికని, కానుకని చూసుకుని మురుస్తూ రేపటినుండి మానేస్తాను అని అనడం నేను ఆయనతో మానిపించడానికి ప్రయత్నించడం రొటీన్ అయిపోయింది.
అన్నట్టు డిసెంబర్ 19న మావారి పుట్టినరోజు....అందుకే నా ఈ స్మృతిపదాన్ని మీతో పంచుకున్నది. ఈసారి ఇంకో క్రొత్త ప్రయత్నంతో మావారికి శుభాకాంక్షలు తెలుపుకుంటున్నాను.మరిన్ని స్మృతులతో మిమ్మల్ని మరో టపాలో కలుస్తాను.

Sunday, December 6, 2009

పేరులో ముప్పు!

అవి ఆయన అక్కడ నేను ఇక్కడ అంటే..... నేను వరంగల్ మావారు విజయవాడ దగ్గరలో ఉద్యోగాలను వెలబెడుతున్న రోజుల్లో అని అర్థమై ఉంటుంది కదండి!
మా వారికి "ఉత్తమవర్కాలిక్"(పని వ్యసనాపరుడు) అని బిరుదును ఇచ్చి వాళ్ళ ఆఫీసు వాళ్ళు సత్కరిస్తున్నారని లీవ్ దొరికితే రమ్మని చెప్పారు.యధావిధిగా నాకు లీవ్ దొరక్కపోవడం మావారికి నేను రావడంలేదని చెప్పడం అయిపోయింది.అక్కడితో అయిపోతే సృతిగా మిగిలేదికాదు కదండీ....
సరే ఎలాగో వెళ్ళడం కుదరలేదు కనీసం పుష్పగుచ్ఛాన్ని పంపి అయినా నా అభినందనలని తెలియ చెప్పాలనుకుని, మా ఆఫీసు నుండి ఆ ఊరు వెళుతున్న ఒక వ్యక్తికి మావారి ఇంటి అడ్రసు చెప్పి అందమైన పూలగుత్తితో పాటు గ్రీటింగ్ కార్డ్ కూడా విత్ లవ్ అని రాసి పంపించాను.ఆ వ్యక్తి దాన్ని వాళ్ళ క్వాటర్స్ లో మావారి పేరుతోనే ప్రక్కలైన్ లో ఉంటున్న మరొకరికి ఇవ్వడం అందులోను వాళ్ళావిడకు ఇస్తూ మాడం సార్ కివ్వమని పంపారంటూ చెప్పడం జరిగింది.
ఇక్కడ నేను ఈయనగారి నుండి ఎటువంటి సమాధానము రాకపోయేసరికి,అసలు ఈయనకి స్పందించే హృదయమే లేదనుకుని కనీసము థాంక్స్ అన్నా చెప్పలేదు ఇకనుండి మనము కూడా ఏమీ పంపొద్దు అని మంగమ్మశపధం మనసులోనే చేసేసుకున్నాను.రెండువారాల తరువాత మావారు రావడం నేను అలగడం,ఆయన బ్రతిమిలాడడం మధ్యలో అసలు ఏమి అందలేదని ఈయనగారు చెప్పడంతో ఇక్కడ కథ సుఖాంతం అయింది.
మావారి పేరే ఆయనకి వుండడం 41 క్వాటర్ ఈయనది 47 క్వాటర్ ఆయనది అవ్వడం పాపం అక్కడ శాపమైంది. అందులోను వాళ్ళావిడ నెలరోజుల ముందే ఆయనపై అనుమానంతో పుట్టింటికి వెళ్ళితిరిగి వచ్చిందట.....ఈ విషయం మాకు ఆరునెలకి తెలిసింది,కాని అక్కడ అప్పటి సీన్ ఎలావుండి వుంటుందో ఒక్కసారి ఊహించండి మీరు!! ప్చ్.....కొన్ని విషయాలు ఇలా వదిలేస్తేనే బాగుంటాయేమో!!